Interview: Hulya en Selda

Je hebt ze vast wel eens gezien, want al een tijdje werken Hulya en Selda als vrijwilliger in Wijkcentrum Bilderdijkhof. De dames zijn twee jaar geleden vanuit Turkije in Uithoorn terechtgekomen en zijn altijd ontzettend vriendelijk. Ze proberen met iedereen contact te maken, ondanks dat hun Nederlands nog niet zo heel goed is. Elke vrijdag krijgen ze taalles van vrijwilliger Dick, ook een bekend gezicht in het wijkcentrum. Hij voert in het Nederlands gesprekken met Hulya en Selda zodat zij de taal steeds beter onder de knie krijgen. Regelmatig wordt er volop gelachen!

Taal

Wijkcoach Kim spreekt regelmatig met de dames. Wanneer zij elkaar na enkele pogingen toch nog niet begrijpen pakken zij de vertaalapp erbij. Kim verbaast zich er over hoe ver het Turks van de Nederlandse taal af ligt. 'Ik begrijp letterlijk geen woord van wat zij zeggen. Zo zal het andersom voor hen dus ook zijn geweest.'

De vrouwen vertrokken uit een onveilige situatie naar een nieuw land waar ze de taal niet spraken, geen mensen kenden, geen huis en geen baan meer hadden. Ook moesten ze familie achterlaten, niet wetende of ze hen ooit zouden weerzien. Kim: 'Hoe meer we met elkaar spreken, hoe heftiger hun verhalen mij raken. Het is voor ons nauwelijks voor te stellen hoe het is om niet vrij te zijn in je eigen land. Om als dokter, docent, journalist of advocaat de gevangenis in te moeten simpelweg om het beroep dat je uitoefent. Ik kan het me niet voorstellen dat ik mijn ouders, broers, zussen, partner en zelfs kinderen achter moet laten om maar te kunnen overleven.'

Een nieuw begin

Hoe moeilijk moet het zijn om alles wat je hebt kwijt te raken? Je komt in een nieuw land waar je niets meer hebt. Selda voelt zich als een klein kind die alles opnieuw moet leren en opbouwen. Het verdriet van beide dames is intens en voelbaar, maar alleen wanneer ze de kans krijgen om zich uit te drukken. Want door de taalbarrière is het moeilijk om echt begrip te krijgen van wat beide dames en nog vele anderen hebben meegemaakt. Selda is een sociale vrouw die houdt van praten, maar in het begin kwam ze niet verder dan ‘hoe gaat het?’. Hoe frustrerend moet het zijn dat je van alles en nog wat denkt en voelt, maar dat niet kunt uiten? En ondanks alles wat ze hebben meegemaakt, zijn de dames niet verhard maar juist ontzettend lief en verzorgend. Ze schenken elke vrijdag koffie in het wijkcentrum en bezoeken oudere mensen in het Hoge Heem en bij hen thuis.